De koude
Winternacht…
Op een koude winternacht, was het zo ver… sophie’s man was
overleden! Op een 71 jarige leeftijd, overleed hij in de nacht. Herman, zo
heette hij. Hij was zo erg ziek dat hij niet meer te genezen was. Er waren geen
dokters dus ook geen medicijnen, dus ze moesten het maar doen met wat extra
water en ietsje meer eten want er was een heel erg weinig water. Sophie lag
huilend op een stukje stof dat was nat geworden door de tranen. Eenzaam in haar
grotje zonder haar geliefde Herman. Sophie moest nu echt gaan slapen maar ze
dacht alleen maar aan de dood van haar man… eindelijk huilde Sophie zich in
slaap. De volgende morgen werd Herman begraven. In een Hunebed, Sophie had heel
erg haar best gedaan om het te bouwen want ze moest allemaal dieren vangen en
temmen om de stenen op te kunnen tillen. GGGGRR, Sophie hoorde gegrom… dit kon
niks goeds betekenen! Snel rende ze naar de achterkant van de grot, en pakte
snel een speer, een pijl en boog en nog een hele voorraad bogen! Ze rende naar
buiten en zuchte diep… gelukkig het is niets, toch wel vreemd hoor. Het was zo
ver haar geliefde man werd begraven. Met tranen in haar ogen legde Sophie haar
man voorzichtig in het Hunebed. Ze keek nog even naar Herman en toen… BOEM… het
was dicht. Nu kon ze noooit meer haar geliefde zien, zucht* eenzaam liep ze
naar haar grot en 10 minuten later overleed Sophie aan een gebroken hart… nu
was ze toch nog bij haar lieve Herman.. samen in de hemel.
Jamara
